“Covid -19’un bu zorlu günlerinde, çoğumuz için en büyük sorun, ‘kendimi ve ailemi virüsten nasıl korurum, işimi nasıl kaybetmem’ düşüncesidir. Politika belirleyiciler açısından bunun anlamı, ekonomiye onarılamaz hasar vermeden küresel salgının alt edilmesidir.”

İngiltere’de Kovid-19 salgını, yüksek öğretim tarihindeki en uzun süreli endüstriyel eylem dönemine denk geldi. Üniversite çalışanları sendikası taleplerini elde etmek için grevler düzenlediler.

Kovid virüsü bağışıklık sistemini zayıflatırken, sağcı hükümetlerin sendikalara olan düşmanlıklarını güçlendiriyor.

Uluslararası Sendikalar Konfederasyonu (ITUC) 1 Mayıs bildirisini yayımladı: Dünyanın neresinde olursa olsun bütün işçileri dayanışmaya çağırıyoruz. İstihdam, Gelir ve Sosyal Güvence için mücadeleye! Yaşasın 1 Mayıs!

Zorunlu üç işten birini kadınlar yapıyor. Kadınların yaptığı işler çoğunlukla az ücret ödenen ve değer verilmeyen işler. Görünmeyen bir emek gücü, ülkenin ayakta kalmasını, en çok ihtiyaç duyanlara bakım verilmesini sağlıyor; salgın olsa da olmasa da böyle.

Koronavirüs Amerika’da bir grev dalgası yaratıyor. ABD’nin 75 yıldır görmediği bir şeye; sadece bir şirket veya sektördeki işçileri değil herkesi kapsayan bir genel greve dönüştüğü hissi var.

İşçilerin hastalık ve ölüm hikayelerini dinleyerek umutsuzluğa kapılmak kolay gibi gelmektedir. Ancak tarihten ders almak gerekirse, krizin işçi hareketi için fırsat yaratabileceğini görmek mümkündür.

Çalışma hayatı Corona virüs salgınından sarsıcı şekilde etkilendi. Bütün dünyada hükümetler, sendikalar ve işveren örgütleri yeni düzenlemeler üzerinde çalışıyor. Dünya ülkelerinden örnekleri derledik, sürekli güncelliyoruz.

Koronavirüs salgını, Avrupada milyonlarca işçiyi etkiliyor. Bu süreç karşısında Avrupa sendikalarının tutumu ve ETUC’un önerileri her geçen gün daha önemli hale geliyor.

Milyonlarca aile çocukların ve ebeveynlerinin bakımı için profesyonel bakıcılara bel bağlamış durumda. Peki koronavirüs yayılmaya devam ederken, onlara kim bakacak?